Παρουσία 2,8 mM D-γλυκόζης, η πενταοξική βήτα-D-γλυκόζη (1,7 mM) αύξησε την απελευθέρωση ινσουλίνης από απομονωμένες παγκρεατικές νησίδες αρουραίου περισσότερο από την πενταοξική άλφα-D-γλυκόζη.Ομοίως, η περαιτέρω αύξηση στην παραγωγή ινσουλίνης που προκαλείται από τη νατεγλινίδη (0,01 mM) ήταν υψηλότερη σε νησίδες που εκτέθηκαν σε βήτα- παρά σε πενταοξική άλφα-D-γλυκόζη.Αντίστροφα, παρουσία 2,8 mM μη εστεροποιημένης D-γλυκόζης, η πενταοξική άλφα-L-γλυκόζη, αλλά όχι η πενταοξική βήτα-L-γλυκόζη, αύξησε σημαντικά την παραγωγή ινσουλίνης.Η υψηλότερη ινσουλινοτροπική ισχύς του βήτα-ανωμερούς της πενταοξικής D-γλυκόζης συνέπεσε με το γεγονός ότι αύξησε σημαντικά την αναλογία ζευγαρώματος μεταξύ της οξείδωσης της D-[U-14C] γλυκόζης και της χρήσης της D-[5-3H]γλυκόζης, ενώ η άλφα-D -Η πενταοξική γλυκόζη απέτυχε να το κάνει.Αυτά τα ευρήματα ερμηνεύονται για να υποστηρίξουν την ιδέα ότι η διέγερση της απελευθέρωσης ινσουλίνης από αυτούς τους εστέρες οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άμεση αλληλεπίδρασή τους με έναν στερεοειδικό υποδοχέα, με προτίμηση για τη διαμόρφωση του C1 κοινή στη βήτα-D-πενταοξική γλυκόζη και την άλφα-L- πενταοξική γλυκόζη.
