Αυτό το άρθρο αναφέρει τη χρήση επεξεργασίας πλάσματος ατμοσφαιρικής πίεσης για την πρόκληση χημικού εμβολιασμού μεθακρυλικού πολυ(αιθυλενογλυκόλης) μεθυλαιθέρα (PEGMA) σε επιφάνειες από πολυστυρένιο (PS) και πολυ(μεθακρυλικό μεθυλεστέρα) (PMMA) με στόχο την επίτευξη μιας διαμόρφωσης επίστρωσης που είναι ανθεκτικό στην απορρόφηση πρωτεϊνών.Η επεξεργασία πλάσματος διεξήχθη χρησιμοποιώντας έναν αντιδραστήρα διηλεκτρικής εκκένωσης φραγμού (DBD) με PEGMA μοριακών βαρών (MW) 1000 και 2000, PEGMA (1000) και PEGMA (2000), που εμβολιάστηκαν σε μια διαδικασία δύο σταδίων: (1) αντιδραστικές ομάδες δημιουργούνται στην επιφάνεια του πολυμερούς και ακολουθούνται από (2) αντιδράσεις προσθήκης ριζών με το PEGMA.Η επιφανειακή χημεία, η συνοχή και η τοπογραφία των προκύπτων εμβολιασμένων επιφανειών PEGMA χαρακτηρίστηκαν με φασματοσκοπία φωτοηλεκτρονίου ακτίνων Χ (XPS), φασματοσκοπία μάζας δευτερογενούς ιόντος χρόνου πτήσης (ToF-SIMS) και μικροσκοπία ατομικής δύναμης (AFM), αντίστοιχα. .Τα πιο συνεκτικά εμβολιασμένα στρώματα PEGMA παρατηρήθηκαν για το μακρομόριο PEGMA 2000 MW, το DBD που υποβλήθηκε σε επεξεργασία σε δόση ενέργειας 105,0 J/cm(2) όπως υποδεικνύεται από εικόνες ToF-SIMS.Η επίδραση της χημειορροφημένης στιβάδας PEGMA στην προσρόφηση πρωτεΐνης αξιολογήθηκε με αξιολόγηση της επιφανειακής απόκρισης στη λευκωματίνη ορού βοοειδών (BSA) χρησιμοποιώντας XPS.Η BSA χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο πρωτεΐνης για τον προσδιορισμό της εμβολιασμένης μακρομοριακής διαμόρφωσης της στιβάδας PEGMA.Ενώ οι επιφάνειες PEGMA(1000) έδειξαν κάποια απορρόφηση πρωτεΐνης, οι επιφάνειες PEGMA(2000) φάνηκε να μην απορροφούν καμία μετρήσιμη ποσότητα πρωτεΐνης, επιβεβαιώνοντας τη βέλτιστη διαμόρφωση επιφάνειας για μια μη ρυπογόνο επιφάνεια
